Tijdens de sessie met mijn cliënt stromen er onophoudelijk en zonder een specifieke reden, allerlei zinnen uit haar mond:
“Ik lig op de stoel bij de tandarts. Ik verstijf helemaal en voel me volledig opgesloten in pijn.
Iets eet me op. Het grijpt me en maakt me dood. Ik kan er niet aan ontsnappen. Een verstikkend gevoel.”
Ze had geen idee waar het vandaan kwam.
Ik stelde de vraag of ze iets zag, voelde, hoorde of dacht.
“Ja ik zie die felle lamp…….
Wat een naar licht, zo onveilig.”
Ik had geen idee wat er aan de hand was.
Ik vroeg haar wat ze met die lamp wilde doen.
“Weg ermee” zei ze.
Plotseling begon ze te shaken, de angst bevloog haar. Ik haalde haar weer een beetje uit de situatie zodat ze het weer aan kon. Toen ze wat kalmeerde vroeg ik of ze deze angst eerder in haar leven had ervaren.
Ineens was ze daar, haar angst van nu herinnerde haar zich aan haar geboorte. Ze lag in de couveuse, “oh mijn god al die slangen en wat is de wereld groot! Ik ben helemaal alleen!
Alles is zo vreselijk groot! Ik ben bang dat ik het niet aan kan!”
En dan verschijnt die lamp weer. Zo fel, zo alleen!
Opeens flitst het gevoel door haar hele lichaam heen, precies zoals bij de tandarts in de stoel. Het gevoel was zo duidelijk gerelateerd aan alles wat er mis ging tijdens haar geboorte.
“Ik was gehandicapt! Iets eet me op. Oh god het is die zuignap en die tang! Ik word geforceerd naar buiten geduwd ik zit vast en kan niet ademen, ik stik.
Iets maakt me dood, ik kan er niet aan ontsnappen.”
Dezelfde woorden en zinnen stoomden uit haar mond.
Toen ze rustig werd heeft ze haar innerlijke kindsdeel getroost. Ze vertelde me dat haar moeder te horen had gekregen dat ze gehandicapt zou zijn. De angst namens haar moeder en alle andere betrokkenen heeft ze daarna nog weggewerkt.
En toen was er rust….
Wauw wat een geweldig mooi resultaat. De tandartsangst is weg. Ze kan er niet meer bij. Wat een mooi werk om met mensen die mij vertrouwen, dit te mogen bewerkstelligen.
Ik ben er zo dankbaar voor.